bu hayattaki en berbat durumdur. bunun en büyük destekçesi insanlar hakkımda ne düşünür düşüncesidir.

3 yıl öncesine kadar beni esir almıştı hala izleri var. 3 sene önce ben tek başıma dışarı çıkmazdım çıkınca sanki herkes bana bakıyor ve ne kadar çirkin bir kız diye düşünüyorlar gibi gelirdi bende evden çıkmazdım, içime kapanmıştım sonra baktım bu böyle olmayacak kendi kendime kararlar aldım tek başıma dışarı çıkmaya başladım gezinip geri geldim işlerimi kendim halletmeye başladım insanlara baktım onları seyrettim ve kimsenin aslında birbirine bakmadığını herkesin bir telaşesi olduğunu farkettim şimdi özgüvenim tam mı? hayır değil ama içime kapanık değilim, tek başıma gidip bir yerlerde oturabiliyorum, tek başıma alışveriş yapabiliyorum. kıssadan hisse insanları umursamayın.